Hard werken in Malawi

Ook die vrijdag van het plaatsen van het vorige verslag liep anders. ‘De container’ uit Holland (van mister Winkelman) was aangekomen. Werden we in de ochtend gebeld door Isaac. Of we ‘even’ konden komen helpen. Hele dag mee bezig geweest. Met kijken hoe een stuk of 15 Malawianen een enorme zeecontainer met allerlei spullen (van naaimachines tot rollators) in 3 uur leeg haalden en de spullen in een grote schuur zetten. Geen bijeenkomst met het dorp over het waterproject dus, we konden gemist worden en een week later (afgelopen woensdag) was er weer een bijeenkomst.

Vorig weekend naar Mua geweest met Isaac. Eigenlijk vooral naar Chipoka en de ‘parish’/parochiehuis daar om een terrein te bekijken aan het meer (Lake Malawi) waar de Diocese plannen heeft om een conferentiecentrum te bouwen. Maar geen geld. Mua en Chipoka liggen aan de andere kant van een lange bergketen van Ntcheu richting Lilongwe/Salima (voor hen met een kaart) en een stuk lager. Het is daar dan ook zo’n 10 graden warmer, heel heet, rond 35 graden. In Mua het ziekenhuis bezocht en daar rondgeleid. Er was direct een huis beschikbaar voor de dokter... die is er momenteel maar één, dus of we wilden blijven wonen en vooral werken daar... We vonden het te warm voor het museum (dat is geen groot ge-airco’d gebouw) en zijn een colaatje gaan drinken (wij cola??? Ja, vaak is er niets anders. Voor bier was het nog te vroeg). Op de terugweg naar de auto kwamen we misses Demple/Temple tegen. Dat is de vrouw bij wie Erik en Sascha (die van de TV-serie) 2 weken hebben gelogeerd! De dvd gaan we haar zeker ook nog een keer laten zien....

Eén kilo is wel genoeg... HAK! De kleine vleesspettertjes net niet op onze kleren, de vliegen op tijd weg... het varken buiten op de houten tafel met bananenblad als onderlegger weer een stukje kleiner.... Vlees kopen op de markt. Nee, ik kan het zakje wel met één vinger vasthouden... Laat het wisselgeld maar zitten.
Goed wassen, lang sudderen en je hebt heerlijk vers vlees!

Your most welcome... Eten bij Philip en zijn gezin. Zaten we in een klein donker huisje met één lamp vol enorm grote meubels en wat bewegende/vliegende dingen op de muren. Yes, Cécile, I’m sorry, I have to tell you this: in Malawi the husband does not help with cooking, but we can have a little chat. Heerlijke ‘soya pieces’ op met rijst, nsima en groene groenten: hele grote bladeren die ze hier allemaal in fijne reepjes snijden en koken, soort andijvie. Chips als toetje, van ‘Irish potatoes’ die ze heel vers maar net niet heet genoeg frituren. Dochtertje van 5 zat de hele avond stil op de bank met een pop te spelen, puberzoons zitten net zo rustig stil 3 uur op een houten stoel... en vinden het niet erg dat wij alle chips opeten (zegt vader...)

Een lokale ‘B&A-sessie’. Woensdag dorpsbijeenkomst in Kantanda, de plek waar de 2 waterputten en 50 toiletten komen. Er was een vertegenwoordiging van een paar ‘committees’ (water, health, goat) aanwezig (man en vrouw of 30), ‘dagvoorzitter’, 2 mannen die ieder een inhoudelijk deel begeleidden, er hingen flip-overs op de muur en er was een parallelle sessie in twee groepen waarin de afvaardiging voor een nieuw watercommittee werd bepaald. Plenair werden de activiteiten benoemd en op volgorde gezet voorzien van datum; eerst voor de waterputten, daarna voor de toiletten. Planningen werden op elkaar afgestemd en synergie gezocht. In de pauze een krat cola/fanta met witte broodjes. De voertaal was chichewa (Philip zat naast ons als tolk) dus we konden niet alles volgen, maar we waren erg onder de indruk...

Een ontroerende dag in Ntcheu... Om een beeld te krijgen van het project ‘integratie van WASH (water, sanitation and hygiene) en HIV/Aids’, o.a. ondersteund door Unicef, bezochten we de rural areas rondom het stadje Ntcheu. Over een weg waar een 4WD een must is reden we door de droge hitte, door het rode stof langs eindeloos veel armoedige hutjes tot we bij het CBCC waren, community based childcare centre. Een soort kinderopvang, die ze een heleboel hebben in dit gebied, waar 1-3 mensen, meestal vrouwen, op 40-50 soms meer dan 100 kinderen passen. Het gebouw was niet meer dan een stenen schuur, nieuw gebouwtje is under construction. Sommige CBCC’s waren alleen maar wat rieten overdekking op een paar houten palen. De kinderen (tot 5 jaar) spelen, zingen, luisteren naar sprookjes en blijven zo van de straat, totdat ze oud genoeg zijn om naar school te lopen. In de middag is er ‘kids corner’ waar ook oudere kinderen komen. Ze speelden een toneelstukje voor ons, deden een dans met trommelmuziek en demonstreerden hun zelfgemaakte houten tol. En daarna lieten wij ze de foto’s zien op de camera... dat was zo bijzonder ontroerend, hoe hard een klein mannetje lacht omdat ie zichzelf ziet en hoe ze je met meer dan 50 bijna verdrukken om zoveel mogelijk te zien... Een hele grote berg knuffels en autootjes gaat volgende week naar hen toe...
Afgelopen weekend wilden we een rustig weekend. Zaterdag hebben we met hulp van Stanley een tuintje gemaakt voor ons huis (dat hebben alle buren ook namelijk). Ehhh... heeft de 11-jarige zoon van Stanley een stuk droge, harde grond omgeploegd, heeft Stanley een afscheiding met bakstenen (ook weer door die zoon verzameld) gemaakt en hebben we samen kunstmest en planten (rozen, varen en passiebloem) gekocht en in de tuin gezet. Ook staan daar nu stekjes uit de tuin van de Diocese (‘rood plantje’ en hibiscus). Veel water geven maar. Zondag zijn we ‘even’ naar het Lake of Stars festival gereden, Patrick (coordinator van het waterproject) ging mee. Dat was natuurlijk ook weer anders dan wij hadden bedacht. De rit van een uurtje duurde dik 2 uur en er was nix te doen op het strand: véél te warm om op te treden. We hebben een zang-workshop gedaan, was erg leuk! En einde van de middag 2 bands zien optreden. Podium op een groot strand aan het meer, rijke Malawianen maar vooral veel Britten en andere witten: je moest fors entree betalen... Het optreden van onze workshop op het hoofdpodium hebben we moeten missen om te voorkomen dat we 2 uur door het donker moesten terugrijden (één uur door het pikkedonker was lang genoeg...)

Op ‘normale’ dagen gaan we vaak naar ‘kantoor’ (Dedza Diocese) en spreken we met Robin, Humphreys, Bernard en Patrick over de projecten, vooral het verbeteringsprogramma voor de health centres. En als we thuis zijn dan komen er diverse mensen langs. Voor een praatje, omdat het lijkt dat wij toch ‘niks aan het doen zijn...’ Er zijn tot nu toe 2 nachtelijke regenbuitjes gevallen, maar daar is de grond niet nat van geworden. Vandaag bewolkt en wat koeler, maar verder is het T-shirt en slippers weer. We staan tussen 6 en 7 op en liggen tussen 9 en 10 in bed (meestal erg moe). Voor verveling hebben we nog geen tijd gehad...

De afgelopen week: Zondag ochtendwandeling en verder niks, maandag in Dedza op kantoor, dinsdag Cécile in health centre Bembeke en Maarten thuis format voor waterrapport gemaakt, gegeten bij Philip, woensdag dorpsbijeenkomst in Kantande, donderdag (moederdag hier) naar de CBCC’s rond Ntcheu en gegeten bij de Indian sisters, vrijdag op kantoor Dedza, zaterdag de tuin aangelegd en zondag naar Lake of Stars. En eigenlijk doen we alles samen...