Weer thuis

Twee weken geleden landden we op Schiphol… ons plan nog een laatste verslag in Malawi te schrijven voor vertrek is niet gelukt. Het is fijn om weer thuis te zijn en familie, vrienden en vriendinnen te zien en te spreken. Toch willen we ons verslag afmaken.

Ook de laatste weken in Malawi hebben we een en ander beleefd! Dedza Mountain poging 2 eindigde op de top, dus een geslaagde klim dit keer! Eindeloos ver uitzicht 360 graden, Lake Malawi aan de oostkant, omgeving Bembeke, bijna Lilongwe…, super! Vervolgens wandeling naar Mua, die een stuk beter verliep dan in november. In de mist vertrokken maar die verdween snel. Steil afdalen en dus op de terugweg steil klimmen… ook hier door het hoge gras lopen en super uitzicht op het meer. We waren moe, maar niet ‘exhausted ‘ zoals die eerste tocht naar Mua.

Als dank voor de handbal outfits voor het voetbal team uit Kalineke wilde het team ons nog iets aanbieden: zo’n 60 kilo aardappelen…. En kilo’s bonen en guaves…met nog 2 weken te gaan waarvan 1 week vakantie werd dat weer: heeeel veel aardappelen uitdelen!!

Liwonde national parc met de postcard groep was superleuk! Om stipt 7 uur stond iedereen klaar in zijn allerbeste outfit (behalve wij…) en gingen we met 4 ‘postcard makers’ en ‘Sister’ met haar blauwe kapje op pad. In het begin nog wat stilletjes, maar ze vonden de dieren fantastisch en toen ze eenmaal een olifant gespot hadden, werd hun big smile alleen nog maar groter en trotser!! Het hele park doorkruist, wederom hoog gras dus eigenlijk moeilijk om beesten te spotten maar dat hinderde niet! Liwonde kan toegevoegd aan hun lijst ‘plekken, gezien in Malawi’: de hoofdstad, één keer het meer, en nu ook Liwonde…..

Onze vakantieweek begon met het gevoel dat we al echt vertrokken alsof we naar het vliegveld gingen… wat sentimenteel en onrustig, maar gelukkig zouden we nog terugkomen…
Eerste doel was een ander wildparkje, Nyala, in Zuid Malawi, waar we tussen de suikerriet plantages door in de hitte naar toe reden (fair trade suikerklontjes uit Malawi zijn in Nederland te koop). Een mooi klein parkje vol ‘fever trees’ (vroeger werd de bast gekookt en die soep hielp tegen malaria), giraffen, zebra’s, wildebeesten, apen, impala’s, vogeltjes en nyala’s. Vandaar via prachtige theeplantages naar Mount Mulanje. Ook weer een heus avontuur… denk je het regen seizoen gehad te hebben, regent het de hele nacht voor onze eerste berg etappe! En het hield niet meer op. Door riviertjes, door de modder, watervallen, nog meer riviertjes en watervallen… overal moesten we doorheen en overal ging het pad ook nog eens (steil) omhoog… eerst sokken en schoenen uit voor een oversteek, toen konden we ze net zo goed aan houden omdat ze toch doorweekt waren, daarna moesten weer alleen de schoenen uit en sokken aan ‘voor meer grip op de steile rots’…. Juist ja… dankzij onze sterke gidsen hebben we het overleefd!! De overige 2 dagen was het weer een stuk beter en de tocht wat minder zwaar (en beetje ingekort), al viel het afdalen ook niet mee… ging niet echt charmant zeg maar, en we hadden zeker een paar relax dagen aan het meer verdiend!! Dat was super, hutje op het strand, prachtig weer en alleen maar genieten!!

En toen nog één week te gaan… een laatste ‘quarterly meeting’ met de hoofden van de gezondheidscentra. Zelf zaten we aan de zijkant om te zien dat Robin zijn meeting goed had voorbereid, met powerpoint, agenda en afspraken! Hem coachen zit erop, de ‘hoofden’ zijn druk met jaarplannen maken, Financial management en beoordelingsgesprekken… dat is wat wij hoopten. Hoe lang zal dit ‘Martin-en-Cecilia-effect’ duren…

Een laatste bezoek aan de CBCC’s (kinderopvangen) om nog een en ander aan spullen uit te delen, een laatste bijeenkomst met de HIV support Group in Kapenuka voor het ‘pig project’ waar toen ook een handgeschreven voorstel voor kwam (geen tijd meer ‘to make a copy’: dat betekent namelijk het hele verhaal overschrijven…).

En een fantastische opening van de nieuwe schoolgebouwen van de RC school (lagere school), waarbij we, als afvaardiging van de Mirjam Foundation, ‘guests of honour’ waren. Geboren artiesten zijn die kinderen: zang, dans, toneel, muziek… alles even passievol, enthousiast en zonder enige schaamte/onzekerheid gaven ze een super show!! Daarna mocht Maarten weer een lintje doorknippen, waren er speeches en was het feest, dus een flesje Fanta erbij!

En elke avond een afscheidsetentje: met de Duitse meisjes, bij Philip, bij Stanley, bij de Indian Sisters, bij de Diocese… daar kregen we als dank voor ons werk een zeer eervol cadeau: een kip!! Levend natuurlijk, hoe anders… Gewoon in een doos zetten, de poten zijn al bij elkaar gebonden…. Juist ja… De volgende dag afscheidsetentje bij de buren: hele verse kip!! Met dank aan de buurman…

De ‘hoe’ (die schep in een hoek op de steel) moest mee, ons stoofje (wie weet valt in Nederland de stroom ook nog een keer uit), heel veel souvenirs voor MiM en nog een berg voor onszelf, 164 prachtige postcards met envelop (nu te koop!), die mand nog en die mand en die schalen en die chitenzi en en en…. 2x 23 kilo p.p. daar zaten we wel aan.

7 maanden Malawi…………..wat een bijzonder, onvergetelijk avontuur………………