Malawi, as time goes by...

Met het verstrijken van de tijd wordt het land steeds maar groener. Rode stoffige vlaktes zijn veranderd in eindeloze rijen mais, dat met de mix van zon en regen hard groeit! Maar wat een werk... eerst moeten er richels op je land komen: sta je rij na rij met je ‘ho’ in de zware klei te hakken, dan ziet het er uit als aspergebedden. Vervolgens wordt er gezaaid: met een stok gaatjes maken en maiszaad planten. Komt het mais omhoog, groeit er een hoop onkruid, dus wieden: weer met die how de boel omspitten. Groeit het verder, moeten de richels opgehoogd om beter water vast te houden. Groeit het mais nog verder, moet er kunstmest bij... Daar gingen wij Philip eens bij helpen: maisbladeren schaven langs je blote armen, de één kweekt blaren op z’n handen door bij elke maisplant met een lange stok een gat te slaan, de ander loopt volledig krom een hernia te forceren en deze gaten te vullen met een lepeltje kunstmest. En door de kunstmest gaat niet alleen de mais, maar ook weer het onkruid harder groeien, dus moet je weer wieden... en tegen die tijd moet je je andere land, wat ook op een half uur lopen van je huis ligt, gaan klaarmaken om bonen of aardappels te planten... En dan moeten veel mensen ook nog eens op tijd op hun werk verschijnen... Dus veel tuinwerk gebeurt ’s ochtends van 4 tot 8 en in het weekend. Mannen, vrouwen, kinderen, opa’s en oma’s... overal zie je mensen op hun land, keihard werken... Maar als je te weinig geld hebt voor kunstmest of hier niet op tijd voor was omdat je malaria had, dan staat jouw veldje er verdrietig sneu bij tussen de rest. En een slechte oogst betekent gewoon minder eten. En dan ga je langzaam aan begrijpen waarom deze of gene slapend op een bankje zit, of op de markt tegen z’n mand tomaten leunt met de ogen dicht...

Inmiddels draait er een nieuw project: het postcard project. Een groepje ‘vulnerable youth’ is geselecteerd om postcards te maken van recycled papier en designs met verf, bananenblad en stukjes stof. Heel enthousiast begonnen 10 mensen aan 8 dagen training. Papier weken in water, fijn stampen met een dikke houten stok, zeven, laten drogen, kaart knippen, bananenblad bewerken... erg leuk! Vorige week zijn er 6 (van de 7 die uiteindelijk de training hadden afgerond) geslaagd voor hun examen. Mondeling 10 vragen en daarna 2 kaarten maken. Het was echt een beetje spannend! Flesje cola/fanta en donuts om het te vieren en morgen start de workshop: dan gaan ze zelf aan de slag en is het de bedoeling om kaarten te maken voor verkoop in Nederland...!

Maarten is inmiddels begonnen met een ‘onderzoek’ naar de waterputten in de omgeving van Bembeke. Na wat papieren informatie van een andere organisatie te hebben gekregen, blijkt er veel meer te gebeuren hier met waterputten e.d. dan ik dacht. Maar hoe groot en uitgebreid de Excel-tabel ook was, echt betrouwbaar bleek het niet na wat navragen bij ‘eigen informanten’ (drie keer checken van informatie in dit land is erg belangrijk). Niet dat ze wisten hoe het wel zat, dus leek er mij maar één oplossing denkbaar: achterop de motor en zelf het gebied uitkammen (overigens vind ik deze oplossing ook verreweg de leukste...). Na wat onderhandeling over benzine-, lunch- en ‘algemene’ onkostenvergoeding gaan een health worker (Philip) en iemand van het water-ministerie met mij op pad. Zij kunnen ook regelen dat we de juiste mensen met veel ‘gebiedservaring’ kunnen spreken. Gedetailleerde kaarten van het gebied bestaan niet (ik heb er één in de hoofdstad kunnen vinden van ruim 30 jaar oud), en dus ben ik zelf maar aan het tekenen nu.

Twee ‘medical staff’ van Bembeke zijn inmiddels getraind in het behandelen van HIV –patienten. Deze patienten gaan nu nog elke maand naar het ziekenhuis in Dedza (ruim 10 km van Bembeke, nogal eens lopend) voor hun HIV/Aids medicijnen. Over enkele maanden kunnen ze hier terecht voor hun pillen en controles. Bembeke stond eigenlijk volgens het regeringsprogramma gepland voor 2013... dat hebben we kunnen aanpassen naar 2010!

Eigenlijk maar één uitje voor onszelf gehad de laatste weken. Dat was afgelopen weekend naar Blantyre, Cécile wilde wel weer eens naar ‘de grote stad’. Na 5 minuten Blantyre, als je de gehele stad hebt gezien, vroegen we ons af waarom we hier ook al weer heen wilden. O ja, echte restaurants: lunch zaterdag bij de Ethiopier, diner was pizza en lunch op zondag bij de chinees. Die pizza hebben we gegeten op de Country Club van Limbe (stadje tegen Blantyre aan) samen met de Nederlandse consul hier. Omdat bij haar thuis, in Limbe, de stroom was uitgevallen (dat gebeurt ook in hele grote huizen) en we waren nog zo gezellig aan het kletsen, het kopje thee drinken was een beetje uitgelopen. De consul is trouwens de tante van Kieke, en we hadden nog een cadeautje van Kieke voor haar. Het cadeautje geven was eigenlijk ook de reden dat we naar Blantyre gingen.

Vorige week zijn we nog eens bij een aantal CBCC’s gaan kijken: de kinderopvang voor kinderen onder de 5 jaar die ’s ochtends met een groep van 30 tot 100 kinderen bij elkaar komt om te spelen, te leren tellen e.d. onder begeleiding van 2 vrijwilligers. Een prachtige route door de heuvels, eindeloos groene maisvelden, maar wat een armoede... hoe gewend we ook zijn aan dat beeld, ineens kwam het in volle omvang weer even binnenzetten... die paar trieste maisveldjes, vervallen hutjes, kinderen in kapotte, vieze kleren, een ‘markt’ waar nauwelijks iets te koop was...
Volgende week gaan we er weer heen, dan hebben we een meeting met de vrijwilligers van 5 CBCC’s om te bekijken of zij getraind kunnen worden in het begeleiden van ‘hun’ kinderen, of iets aan onderhoud/verbetering van de gebouwtjes kunnen doen.

Maar dan... wat een vrolijkheid en kracht hebben deze mensen toch!! Bij de halve finale van het schoolvoetbaltoernooi staat de RC school Bembeke op het veld. En er staan er honderden mensen langs de lijn, er is een grote groep meisjes die ver voor de wedstrijd al non-stop staat te klappen, te dansen en hard te zingen, en daar tot na het eindsignaal mee doorgaat, na ieder doelpunt langs het veld rennend, onvermoeibaar. En de enige blanke man van het dorp mocht fluiten, die is namelijk onpartijdig. Gelukkig begon het in de eerste helft al te regenen... Moeiteloos pakte de RC school de overwinning op Kalirombe school, en ook de finale een week later (met andere scheidsrechter trouwens) wonnen de mannen met overmacht.

Het warme welkom, waar we ook komen, de rijpe maiskolven en pompoenen die we inmiddels van diverse kanten wekelijks krijgen aangereikt en de tientallen kindjes die altijd blij zwaaien als we langs wandelen of met de auto langsrijden en opspringen, klappen en stralen als je terugzwaait, Azungu bye!...... wat een prachtige mensen toch...